این پوشش‌های نوین، دوستدار محیط‌زیست بوده و علاوه‌بر کاهش چشمگیر هزینه‌های تولید، کاهش هزینه‌های بازیافت پساب‌ها، آلودگی‌های حاصل از روش‌های آبکاری و افزایش کیفیت محصول نهایی و همچنین امکان دسترسی به طیف وسیعی از رنگ‌ها را روی بیشتر سطوح ایجاد می‌کنند.
پوشش دهی فیزیكی در خلا كه به لایه نشانی در خلا، Coating و آبكاری در خلا نیز معروف است، نوعی پوشش دهی می باشد كه در محفظه دستگاه با میزان خلا بالا (High Vacuum) ایجاد شده و در ابتدا با استفاده از گازهای خنثی معمولا آرگون و سپس استفاده از جریان بالای DC بصورت جرقه هایی متداوم فلز تارگت (هدف) را كه می تواند فلزات مختلفی از جمله تیتانیوم، زیرکونیوم، كرم و … می باشد بخار كرده و با استفاده از اختلاف پتانسیل داخل دستگاه در دما و شرایط مشخص همراه با گازهای دیگر مانند نیتروژن، اكسیژن و استیلن تركیباتی ) مانند TiN,ZrNو … ) را روی قطعه كار بصورت لایه ای نازك و بسیار مقاوم می نشاند.
1 میکرون چقدر نازک است؟ باید بدانید که قطر موی انسان حدود 70 میکرون است، بنابراین می توانید ببینید که چقدر لایه ایجاد شده نازک است، اما از آنجا که پوشش PVD در سطح مولکولی به شیر آب پیوند می خورد، یک پوشش فوق العاده سخت را ایجاد می کند و در آزمایش های سایش نیز مشخص شد که مقاومت PVD در برابر سایش 10 تا 20 برابر بیشتر از روش متداول قدیمی یعنی آبکاری با کروم است.
در حال حاضر مقاوم ترین نوع آبکاری، آبکاری(Physical Vapor Deposition) PVD یا رسوب گذاری فیزیکی از بخار فلز است. در این نوع آبکاری، لایه هایی بسیار خالص پس از تصعید یا تبخیر تیتانیوم در شرایط خلأ بر روی سطح مورد نظر تشکیل می گردد. اصول این نوع آبکاری که روش های مختلفی دارد، عموماً بر پایه اثرات فیزیکی است. البته واکنش های شیمیایی که ممکن است در شرایط خاص پیش بیاید نیز در فناوری انباشت لایه های خاص رنگ مورد استفاده قرار می گیرند.
